Գարգառը խոշորացված Գյուլագարակ համայնքի բնակավայրերից մեկն է (հին անվանումը Գյառգյառ է, որ նշանակում է հպարտ-հպարտ), գյուղ Լոռու մարզում։ հիմնադրվել է 1790-ական թվականներին։ Գարգառի ժողովրդի մեծ մասը 1915 թ. ջարդերի ժամանակ գաղթել է Արևմտյան Հայաստանից, հատկապես Մշո դաշտից։

Գարգառի պատմության առավել նշանակալից էջերից մի քանիսը գրվել են 19-րդ դարի սկզբին։ Երբ 1801 թ. հատուկ հրովարտակով Լոռին ազատագրվեց պարսկական լծից ու միացավ ցարական Ռուսաստանին, շատ ընտանիքներ, թողնելով իրենց բնակավայրերը, եկան ազատագրված Լոռվա գյուղերը՝ դառնալով նրանց մշտական բնակիչները։ Գյուղի հիմնադիր տոհմերն են Քալաշյանները, Մուրադյանները, Զալինյանները և Հարությունյանները։Գարգառը գտնվում է ծովի մակարդակից 1400-1500 մ բարձրության վրա։ Հեռավորությունը նախկին շրջկենտրոնից՝ Ստեփանավան քաղաքից, 10 կմ է, իսկ մարզկենտրոնից՝ 26 կմ։

Վարդաբլուրը Գյուլագարակ համայնքի գյուղերից է,ունի 1420 բնակիչ,433 տնտեսություն:Գտնվում է Գարգառ գետի երկու ափերի ընդարձակ հարթություններում ՝ծովի մակարդակից 1320 մ բարձրության վրա:Մարզկենտրոն Վանաձորից հեռու է 31 կմ,իսկ Վանաձոր-Ստեփանավան ավտոմայրուղուց 4կմ: Վարդաբլուրի տեղում եղել է հին գյուղատեղի,որի մասին վկայում են գերեզմանաքարերի և շինությունների մնացորդները: Իսկ ներկայիս գյուղը ձևավորվել է 18-րդ դարի կեսերին,Մուշից և Սասունից գաղթածների շնորհիվ:Գյուղի առաջացմանը նպաստող գործոններ են եղել լավագույն սևահողերով ընդարձակ հարթ տարածքները,կլիմայական բարենպաստ պայմանները,ջրով ապահովվածությունը,որոնց շնորհին գաղթական մի քանի ընտանիքներ՝ հատկաես Ջանջուղազյանները,Վարդանյանները և Չիլինգարյանները, այդտեղ հող մշակելով,լավ բերք են ստացել և այդպիսով հիմնավորվել ու հիմք դրել գյուղին:Գյուղի անվան ծագումը կապվում է վարդազգիների առատության հետ: Բնակչության հիմնական զբաղմունքը դաշտավարությունն է,ապա անասնաբուծությունը: Հիմնականում մշակվում է կարտոֆիլ (200ց/հա)և ցորեն 25ց/հա:Համայնքն ապահովված է ինչպես վարելահողերով և խոտհարքով, այնպես էլ գյուղտեխնիկայով:Գյուղում ստեղծված է սերմնաբուծությամբ զբաղվող<<Սերմնաբույծ>>ՍՊԸ-ն և կանանց կոպերատիվը, որն զբաղվում է ոչ ավանդական մշակաբույսերի մշակությամբ՝ բրոկոլի, կաղամբի տեսակների, արտիշոկ, պատիսոն, սպիտակ սմբուկ և այլն: Վարդաբլուրի տարածքում պահպանված են մի շարք մեծ ու փոքր ճարտարապետական կոթողներ,որոնց մի մասն ավերված է:Հայտնի է 6-րդ դարի կառույց Ջգրաշենի եկեղեցին, Զաքարյանների օրոք հիմնված ամրոցը 10-11-րդ դարեր. Սուրբ Սարգիս լեռան վրա լավ պահպանված Աշոտ Երկաթի բերդը, գերեզմանատներ ու խաչքարեր 11-19-րդ դարեր,երկրորդ աշխարհամարտում զոհվածներին նվիրված հուշակոթող:

Գյուղի հոգևոր կյանքում մեծ է Սբ.Աստվածածին եկեղեցու 1876թ.դերը: Գյուղում ստեղծված են արհեստական լճակների համակարգ,ուր ամռանն այցելում են բազմաթիվ զբոսաշրջիկներ՝հիանալու գյուղի չնաշխարհիկ բնությամբ: Վարդաբլուրում ծնվել են հայազգի նշանավոր շատ մարդիկ՝ աշխարհահռչակ քիմիկ-կենսաբան Հարություն Աբելյանը, ժող.դերասանուհի Արուս Ասրյանը, գրող Անահիտ Սահինյանը, ճարտարապետ Ալեքսանդր Սահինյանը:

Խոշորացված Գյուլագարակ համայնքի կազմի մեջ է մտնում Կուրթան բնակավայրը։ Բնակչությունը ՝ 2252, տնային տնտեսությունների թիվ 461։ Բնակավայրը գտնվում է վարչական կենտրոն Գյուլագարակից 9 կմ հարավ- արևելք, հեռավորությունը մարզկենտրոնից 36 կմ է։ Հիմնադրվել է 1730-1740-ական թվականներին։ Գյուղում և շրջակայքում պահպանվել են խաչքարեր, մատուռներ, կամուրջներ, Հնևանք վանական համալիրը 10-14-րդ դդ։ Բնակավայրում գտնվում է թաղածածկ դահլիճի հորինվածքով Սուրբ Աստվածածին եկեղեցին, որը կառուցվել է 6-րդ դարում։ Բնակավայրը գտնվում է ծովի մակարդակից 981-1350 մ բարձրության վրա։ Կլիման ձմռանը ցրտաշունչ է, ամռանը՝ զով։ Բնակիչները հիմնականում զբաղվում են անասնապահությամբ և դաշտավարությամբ։ Դաշտավարության առումով համայնքի ամենաակտիվ բնակավայրն է։ Ունի միջնակարգ դպրոց,կառուցված 1985-ին, մշակույթի տուն, գրադարան, թանգարան, առողջության առաջնային պահպանման կենտրոն։ Բնակավայրի հիմնախնդիրների մեջ կարևորվում է խմելու ջրի ներքին ցանցի հարցը, կոյուղու վերանորոգումը, ոռոգման համակարգի վերանորոգումը, բնակավայրի ներքին ճանապարհների վերանորոգումը։